Eski sevgililerimden aldığım yorumları düşünüyorum da bana soğuk ve alttan almayı bilmediğimi ima ederlerdi. Bende ayrılmak için bahaneler yaratmamalarını söylerdim çünkü ben zorluk çıkaran biri değilim bitti denildiğinde sürekli arayan yada ağlayan biri olmadım ertesi gün herşey benim için normale dönüyordu herkes şaşırıyordu tabi bu duruma çünkü onlar ağlamaktan gözleri şişmiş evden dışarı çıkmak istemeyen sürekli sevgilisini (aslında eski sevgilisi ama kabullenemeyen ) anlatan birini bekliyorlardı.
Velhasılı her ayrılış hikayem böyle oldu şimdi durduk yere nerden geldi bunlar aklıma bilmiyorum ama bir şeyi fark ettim. Aslında onlar gerçekten öyle hissediyorlardı yani bahane değildi ama bu benim de suçum değildi çünkü ben öyle biri olmadım gerektiğinde (altını çiziyorum bunun gerektiğinde) çok fedakarlıkta yaptım ve bu onları korkuttu çünkü bende onlardan aynısı bekleyecektim.Ve onlar bütün bunları göze alamıyorlardı 'nyks' yaparken iyi güzel her şey mükemmel ama onlar yapınca daha doğrusu onların yapması beklenince olmuyordu.
Bir gün birlikteliğin gerçekten farkına varan değişmekten karşısındakine adapte olmaktan korkmayan biriyle karşılaşır mıyım bilmiyorum ama sabırla bekliyorum. Kendim içinde değil vallahi sizleri düşünüyorum..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder